Jarenlang vocht ik tegen een fobie. Emetofobie. Overgeefangst. Vanaf mijn tienertijd beheerste het mijn hele leven. Dagelijks had ik last van paniekaanvallen, dwanggedachten, dwanghandelingen… Alleen wist niemand er van. Uiteindelijk zocht ik wel hulp, maar die bood niet wat ik er van had verwacht. Ik dacht toen dat dat normaal was en ging door alsof er niks aan de hand was. Ik volgde 2 studies, ging samenwonen, werken en kreeg drie kinderen. Toen er bij 2 kinderen een stoornis in het autistisch spectrum geconstateerd werd en zij vastliepen op school, brak alles me op en zocht ik opnieuw hulp. Ik kon niet meer.
Mijn therapeut constateerde een flinke burnout. Ik was er slecht aan toe. Van alles werd gedaan om te proberen mij overeind te krijgen, wat niet lukte. De burnout bleek niet alleen een burnout, maar ook een complexe Post Traumatische Stress Stoornis. Het werd steeds duidelijker dat de relatie waar ik in zat alles behalve een gezonde relatie was. Uiteindelijk bleef er maar één optie over: scheiden. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Er volgden een rechtszaak en twee verhuizingen binnen een jaar. De therapie die ik nodig had moest regelmatig stilgelegd worden omdat het niet te combineren was met de situatie waar ik in zat. Mijn klachten verergerden. Mijn ogen begonnen regelmatig spontaan te knipperen en dicht te vallen. Ook kreeg ik een raar soort stuiptrekkingen die leken op een epileptische aanval (PNEA, Psychogene Niet Epileptische Aanvallen). Er was een vermoeden van een conversiestoornis (Ook wel Functioneel Neurologische Stoornis genoemd. FNS is een functiestoornis in het zenuwstelsel waardoor signalen tussen de hersenen en lichaamsdelen soms niet goed gaan. Dit kan zich op verschillende manieren uiten. O.a. door verlammingsverschijnselen, schokkende bewegingen, tremoren, op epilepsie lijkende aanvallen, loopproblemen enz.). Dat vermoeden werd, na verschillende neurologische onderzoeken, door de neuroloog bevestigd.
In de hoop grote sprongen te maken in mijn herstel, onderging ik een 8-daagse behandeling in een traumacentrum en een ambulante behandeling bij een expertise centrum voor FNS. Ook de ‘gewone’ therapie ging door. Allemaal erg intensief, maar het gaf me wel meer zicht op hoe de PTSS en de FNS bij mij werken. Dat inzicht was vaak pijnlijk, maar liet me ook steeds weer zien waar ik weer verder kon.
Lang was ik op zoek naar iets wat me plezier gaf. Wat me uit de zwaarte haalde en me motiveerde en uitdaagde. Ik schilderde graag en schreef gedichten. Deze bundelde ik in twee boeken: Op weg naar mezelf ‘Zijn’ en In trauma gevangen. Hoe mooi en therapeutisch het voor mij ook werkte, het was ook confronterend om daar mee bezig te zijn en maakte steeds weer veel bij me los. In fotograferen vond ik iets heel anders. Door de camera kon ik zien hoe mooi dingen en de ‘buitenwereld’ soms kunnen zijn. Het was zo in contrast met hoe ik mezelf vaak voelde, dus leek het mij goed om dat dichter bij elkaar te brengen. Fotograferen is echt mijn passie. Met zoveel mogelijkheden en zoveel creativiteit wat ik er in kwijt kan! Hoewel ook mijn foto’s me echt kunnen raken, is dit een hobby die me vooral veel plezier en mogelijkheden geeft.
Nog steeds ben ik bezig met traumabehandeling en het herstellen van de schade die er is. Maar voor het eerst zie ik weer ‘toekomst’. Dat is er jaren niet geweest. Een quote van Ralph Blum is zo’n beetje mijn lijfspreuk geworden: “obstakels uit het verleden kunnen de poorten worden naar een nieuw begin.”
Hette
Wil je het boek Op weg naar mezelf ‘Zijn’ bestellen? Ga dan naar https://www.boekenbent.com/shop/product_info.php?products_id=1176
